Historia rogali świętomarcińskich tkwi w odległych czasach, sięgających nawet okresu przedchrześcijańskiego. Początkowo podczas jesiennych obrzędów ofiarowano bogom wole rogi lub ich symboliczną wersję - zwinięte ciasto. Kościół katolicki związał je z postacią św. Marcina. Kształt rogala interpretowano jako nawiązanie do podkowy, którą według legendy zgubił koń świętego.
Historycy potwierdzają, że tradycja wypieku Rogali Świętomarcińskich w Poznaniu sięga co najmniej 1860 roku. Potwierdza to najstarsza znana dzisiaj reklama tego wyrobu w "Dzienniku Poznańskim". Mimo tego, powszechnie znana legenda głosi, że obecna forma Rogali narodziła się dopiero w 1891 roku. To właśnie wtedy proboszcz parafii św. Marcina ksiądz Jan Lewicki, wezwał wiernych do naśladowania kościelnego patrona. Za przykładem świętego Marcina zachęcał ich do pomocy potrzebującym. Cukiernik Józef Melzer obecny na mszy prowadzonej przez duchowneg przywrócił dawną tradycję, przyczyniając się do jej odrodzenia. Po I wojnie światowej zwyczaj obdarowywania ubogich kontynuował Franciszek Rączyński, a tuż po II wojnie światowej to Zygmunt Wasiński zapobiegł zapomnieniu tradycji.